domingo, maio 18, 2008

sugestão de leitura



sugestão de leitura




nélida pinõn



cotobade%20floresta%20em%20chamas.jpg
floresta em chamas em catobade

Cotobade eterno


Nélida Piñon
Fonte: galicia hoxe


O fogo que queima Cotobade arrástrase polo meu corpo. Non hai alivio para a dor que sinto. Desde Río de Xaneiro, tan distante de Galicia, padezo e son inoperante. ¿Quen son fronte as chamas que teiman en expandirse como se o inferno teolóxico estivese agora situado en Cotobade, centro sagrado das trece aldeas máxicas que poboaron a miña infancia?
Repaso na memoria a paisaxe de Cotobade. As casas de pedra, as veigas, os camiños ásperos. Un universo que preservo nas gabetas secretas do amor. Nestas horas desconsoladas, a memoria reforza a materia concreta e transcendente de Cotobade que repousa no corazón. A retina garda o que equivale a fotos, a filmes, a documentos. Ningún incendio pode roubar un anaco, por pequeno que sexa, da terra amada. Ou facernos crer que non doe ver este pequeno territorio subxugado polas labaradas.
As chamas, crueis e brillantes, avanzan, emporiso, sen piedade. Envolven Borela, terra do pai, Carballedo, terra dos avós, xa non sei por onde máis andan. As noticias chéganme por teléfono. O fogo é veloz, sistemático, implacable, indiferente aos lamentos colectivos. E, mentres se axiliza, irradia unha luz exaltada que cega os ollos e o corazón. Só que as súas labaradas, sen respectar as nocións de distancia, cruzaron o Atlántico e xa se atopan á beira da miña casa, de onde contemplo as augas límpidas da Lagoa. Estas augas cariocas que de nada serven, non salvan Cotobade da catástrofe.
No escritorio, na mesa onde escribo, observo o cadro que retrata a ponte e a capeliña de Borela, ambas motivos iniciais do meu amor por Galicia. Bastoume velas por primeira vez naquel novembro frío e chuvioso para namorarme de cada detalle, aínda que non soubese, entón, o significado de estar alí, naquela Galicia da que a familia afirmaba que todos procediamos. Sentín de inmediato o fardo dun amor ao cal xamais renunciaría. Galicia,que invadiu as miñas vísceras e imaxinación, tornouse para a miña narrativa mito, utopía, quimera. O territorio da promisión que o fogo se propón eliminar da miña alma, como se eu lle tivese concedido o poder de extorsionar da memoria materia tan esencial.
Este cadro, coa capela e a ponte en esmalte, foime ofrecido en 2005, cando Cotobade, nunha bela cerimonia, me honrou co título de Filla Adoptiva. Unha homenaxe tan emotiva, para min e os meus mortos, que me pareceu estar recibindo este premio directamente das mans dun deus disposto a repartir bendicións entre os humanos co pretexto de tornalos compasivos e xenerosos. Para que aconchegasen no peito aquel sentimento de vitoria oriúndo da honra e do mérito.
Este Cotobade, ao que agora me refiro, ten o destino atado ao fogo, arde. O propio Pé da Múa, que cantei nos libros, nos discursos, en certas reflexións, está a piques de desaparecer. Aquel monte que na infancia, sempre ao alcance da vista, comparei co Everest. Cantas veces, ao vencer as súas trillas, ME ILUSIONABA estar dando inicio a unha aventura inesquecible. Hoxe, espertei coa noticia do incendio. E aínda agora non sei a quen pedir socorro senón a toda Galicia, aos meus amigos españois. O fogo avanza, trae o desasosego. A traxedia asombra a nosa humanidade. Pero as súas chamas, que nos desafían, esperan que eu esqueza a terra onde fun tan feliz. E que me descoide de Cotobade, entregue a dor. Como se o seu abatido pobo, que no pasado despexou fillos valentes nas Américas, confiando en que retornarían un día, fose incapaz de reaccionar, aceptase a acción do lume a piques de eliminar Cotobade do mapa. Do mapa da historia, da memoria, do corazón. Mais os galegos prepáranse para reconstruír Cotobade, para restaurarlle a paisaxe sagrada. Aínda que tal tarefa esixa sacrificios, protestas, longas batallas cívicas. Non nos ha faltar o que se titula esperanza ou amor, o repertorio á fin das lendas e das narrativas. Todo o que se atopa aloxado no espírito humano.
O lume non pasará. Cotobade ha resistir. E o que as chamas consuman, nós poñeremos de pé. Ao prezo que sexa.

Nenhum comentário: